SKARBY NATURY GMINY KORNOWAC

 

Gmina przedstawia się:

 

- leży w powiecie raciborskim, a historycznie jest częścią ziemi raciborskiej;

- jest jedną z najmniejszych gmin wiejskich województwa śląskiego i zajmuje jego najdalej  na zachód wysunięte tereny;

- usytuowana jest w przeważającej części na północno-zachodniej części Płaskowyżu Rybnickiego, obejmuje również część jego zachodniej krawędzi, opadającej gwałtownie w kierunku Kotliny Raciborskiej oraz kilkadziesiąt hektarów tej ostatniej;     

- posiada 26, 3 km² powierzchni;

Gmina Kornowac z lotu ptaka

        

- z obszaru gminy około 21, 3 km² powierzchni zajmują użytki rolne, a na lasy przypada prawie 10 % jej powierzchni;

- ma ponad przeciętną ilość zabytków archeologicznych i architektury;

- nie ma zakładów przemysłowych, a więc i ich uciążliwego oddziaływania na tutejszą   przyrodę, mieszkańców;

Gmina Kornowac z lotu ptaka

- liczy pięć sołectw, są to:

   Kobyla 447 ha powierzchni i  1043 mieszkańców,

   Kornowac 482 ha powierzchni i 889 mieszkańców,

   Łańce 553 ha powierzchni i 560 mieszkańców,

   Pogrzebień 691  ha powierzchni i 1233  mieszkańców

   Rzuchów 442 ha powierzchni i 1083 mieszkańców;

- najwcześniejsze źródłowe zapisy mają: Pogrzebień, Kobyla i Kornowac z XIII wieku, natomiast dużo późniejsze: Łańce i Rzuchów z  2 połowy XV wieku; 

 

Gmina Kornowac z lotu ptaka

-usytuowanie w pobliżu Bramy Morawskiej i na tzw. szlaku bursztynowym przyczyniło się do znalezienia w Pogrzebieniu i Rzuchowie przedmiotów z czasów rzymskich;

- ma liczne oznakowane szlaki dla turystyki pieszej, a zwłaszcza wytyczone ostatnio trasy rowerowe udostępniające najatrakcyjniejsze i zarazem najpiękniejsze tereny dla osób poszukujących dogodniejszych miejsc na czynny wypoczynek sobotnio-niedzielny oraz wakacyjny i urlopowy;

- miłośnicy lasu i dzikiej przyrody mają od października 2008 r. do dyspozycji przyrodniczą ścieżkę dydaktyczna w lesie Widok, która częściowo urządzona została na terenach przynależnych do gm. Kornowac;

 - głównymi atutami gminy są unikatowa przyroda a także nadzwyczaj piękne krajobrazy, odmienne dla każdego z sołectw, z możliwością obserwacji szczytów Beskidu Śląskiego, Pradziada w Jesionikach, Biskupiej Kopy w Górach Opawskich (Sudety) i Góry św. Anny;

- tutejszemu bogactwu przyrodniczemu sprzyja niezbyt intensywna gospodarka rolna zwłaszcza szybko rozwijające się rolnictwo ekologiczne oraz bliskość korytarza ekologicznego o znaczeniu międzynarodowym, który biegnie wzdłuż Odry, od Bramy  Morawskiej do  Bałtyku; już od dziesiątków tysięcy lat korytarz ten umożliwia żywym składnikom przyrody  na  wędrówkę z  południa na północ oraz odwrotnie.

 

Kobyla

 

Zabudowa centralnej części sołectwa rozciąga się malowniczo na stoku opadającym w kierunku Kotliny Raciborskiej. Tereny Kobyli, od północy, graniczą z raciborskim ogrodem botanicznym - Arboretum Bramy Morawskiej. W sołectwie przeważają niezbyt urodzajne gleby gliniasto-piaszczyste, mniej przydatne dla intensywnej uprawy rolnej, lecz atrakcyjne dla ekstensywnego, ekologicznego rolnictwa i sadownictwa oraz do zabudowy mieszkalnej. Najstarsza zapisana nazwa wsi „Cobela” pochodzi niewątpliwie od kobyły czyli samicy konia, zwierzęcia, bez którego niemożliwa byłaby, trwająca wiele setek lat, uprawa roli oraz zbiór plonów. Brak litery „ł” w alfabecie łacińskim, w którym tę nazwę zapisano, był przyczyną tego, że w pierwszych zapiskach nazwy tej miejscowości, niewątpliwie słowiańskiego pochodzenia, widnieje litera „l” oraz „C” czyli K w wymowie łacińskiej.

Obsypana kwiatami gałązka wawrzynka wilczegołyka z lasu w Kobyli: ten prawnie chroniony w Polsce krzew kwitnie w marcu oraz kwietniu i z daleka wabi owady oraz spacerowiczów nadzwyczaj miłym zapachem swoich kwiatów

Z niektórych wzniesień w Kobyli można obserwować Górę św. Anny, zaś najwyżej usytuowane miejsce, 285,8 m n.p.m. znajduje się w pobliżu granicy z Kornowacem. Natomiast najniższy punkt, 212 m n.p.m., jest na malowniczej łące, tuż przy drodze prowadzącej z Dębicza do Budzina. Przez najniżej usytuowane tereny, którymi są rozległe łąki, a także w pobliżu budynku szkoły podstawowej w Kobyli, przepływa bystry potok Bodek, którego wody zasilają stawy rezerwatu Łężczok, odległego o zaledwie 3,5 km.

 Koźlarz czerwony nazywany przez mieszkańców
ziemi raciborskiej - polokiem, jest latem często
spotykany na obrzeżach kobylskich lasów i w
małych zagajnikach osikowych

Szczególne walory przyrodnicze

 

Oprócz bogatych florystycznie, wilgotnych łąk, a także suchych muraw i wrzosowisk oraz niewielkich, lecz uroczych zadrzewień i zakrzewień rozmieszczonych w różnych miejscach na polach, dużą wartością przyrodniczą jest znajdująca się w granicach tego sołectwa część lasu Życzyńskiego zwanego też Gojnicą[1], z fragmentami dojrzałych blisko 150-letnich drzewostanów sosnowych. W drugim piętrze, pod ogromnymi sosnami, rosną kilkudziesięcioletnie: dęby, miejscami buki i graby, a rzadziej wiązy górskie. Przy drogach leśnych liczne są brzozy, osiki i m.

Śpiąca orzesznica

Większym kompleksem leśnym jest, znajdująca się w tym sołectwie, część Uroczyska Żytna, tzw. Gojnica. Dominują w nim dobrze zagospodarowane drzewostany mieszane z dużym udziałem, ponad 100-letnich, sosen. Szczególnie bogaty jest tutaj świat grzybów jadalnych.

W niektórych fragmentach łąk, usytuowanych w sąsiedztwie potoku Bodek, występuje cały szereg pięknych roślin typowych dla żyznych wilgotnych łąk ekstensywnie użytkowanych.

Podgrzybek zajączek jest grzybem najczęściej zbieranym przez mieszkańców Kobyli do celów spożywczych

Szczególnością tego sołectwa są także suche murawy z macierzankami, tysiącznikami, driakwiami żółtymi, wrzosami i innymi klejnotami roślinnymi zasiedlającymi tylko najsuchsze i najcieplejsze piaszczyska, a tych w tym sołectwie nie brakuje. Wymienionych wyżej roślin nie trzeba szukać daleko- wystarczy przyjrzeć się florze trawników przy kościele parafialnym i skarp przy południowej części parkanu okalającego ten kościół.

Galeria zdjeć znajduje się tutaj: http://kornowac.pl/galeria/zdjecia/12671/skarby_natury__kobyla

 

Kornowac

 

Przed wielu wiekami niepospolite piękno ukształtowania terenu zajmowanego przez to sołectwo utrwalono w jego pierwszej zapisanej nazwie – Coronovacetz. Jest ona pochodzenia łacińskiego, w tym języku bowiem corona (w wymowie korona) to wieniec, lub też średniowieczny mur obronny z blankami. Pierwotnie domostwa mieszkalno-gospodarcze w Kornowacu posadowiono na grzbiecie wzgórza o kształcie zbliżonym do okręgu. Patrzący na wioskę z pewnego oddalenia obserwator miał wrażenie, że widzi wieniec zabudowań, lub też mur z blankami, czyli regularnymi występami mającymi kształt prostokątnych zębów.

Na jednej z łąk kornowackich zakwita w maju storczyk - kukułka szerokolistna - o białych kwiatach; kwitnący na biało okaz storczyka tego gatunku zdarza się w naturze tylko raz na wiele setek okazów kwitnących na czerwono.

Gleby Kornowaca i jego przysiółka Kolonii Kornowackiej to żyzne  utwory lessowate. Jednakże duże spadki terenu i liczne wilgotne dolinki bardzo utrudniają mechaniczną uprawę roli i zbiór plonów. Ta niezbyt intensywna gospodarka rolna oraz kilka niewielkich powierzchniowo lasów, porastających nieprzydatne dla rolnictwa zbocza o największych spadkach terenu, wybitnie sprzyjają zachowaniu bogatego w gatunki świata roślin, grzybów i zwierząt. Najwyżej usytuowany punkt terenu sołectwa – 290,2 m n.p.m. znajduje się w pobliżu ul. Spokojnej. Natomiast niektóre wilgotne łąki tej wsi są usytuowane o ponad 60 metrów niżej. Po dawnym państwowym gospodarstwie rolnym zachował się park o powierzchni 0,5 ha, który jest ujęty w rejestrze wojewódzkiego konserwatora zabytków. Rośnie w nim cis pospolity, który jest przypuszczalnie najstarszym drzewem gminy oraz ponad 120-letnie pojedyncze okazałe drzewa: dąb, lipa, jesion, klon zwyczajny, kasztanowiec i grab.

 
Dwie olchy czarne "podające sobie ręce" na wys. 12m., czyli zrost gałęzi dwóch drzew rosnących blisko siebie w lesie Pocionki na granicy Kornowaca i Pogrzebienia, te olchy to niezwykłość przyrodnicza na skalę całego województwa i dlatego opisano ją w książce "Osobliwości przyrodnicze województwa śląskiego".

Szczególne walory przyrodnicze

 

W niewielkich powierzchniowo lasach tego sołectwa, znajdujących się zwykle na terenach źródliskowych, występują obok siebie olsza czarna i olsza szara oraz bardzo licznie prawnie chroniony skrzyp olbrzymi – gatunek charakterystyczny dla podgórskiego łęgu jesionowego. W lesie przysiółka Kolonia Kornowacka występuje paproć górska, niezwykle rzadka poza górami- podrzeń żebrowiec. Na łąkach tego sołectwa licznie występuje storczyk-kukułka szerokolistna.

Wróbel mazurek

Galeria zdjęć znajduje się tutaj: http://kornowac.pl/galeria/zdjecia/12672/skarby_natury__kornowac

 

Łańce

 

W tym sołectwie niewiele jest lasów, natomiast dużo rozległych pól, a w dolinkach z ciekami wodnymi przeważają łąki. Występują tu dość ubogie gleby piaszczysto-gliniaste, które nie sprzyjają intensywnej, wysoko towarowej, gospodarce rolnej. Najwyżej usytuowany punkt terenu w sołectwie znajduje się na wysokości 279,6 m n.p.m., a najniższy na wysokości około 246 m n.p.m., czyli tylko około 34 m niżej. Dlatego tylko w tym sołectwie gminy Kornowac możemy podziwiać duże, wielohektarowe łany żyta, owsa czy gryki i inne uprawy typowe dla współczesnego rolnictwa ekologicznego.

Dostojka malinowiec na kwiatostanie czarcikęsa.

W pięknej, poetyckiej, nazwie wsi odzwierciedlone jest rolnicze zagospodarowanie jej gruntów z: „łanami” zbóż i innych upraw, a gwarowa nazwa wioski Łońce rymuje się ze …słońce!

 
Młoda czubajka kania

Szczególne walory przyrodnicze 

 

W Łańcach, w pobliżu rozwidlenia ulic: Wolności i Szkolnej, rośnie najokazalsze drzewo Parku Krajobrazowego Cysterskie Kompozycje Krajobrazowe Rud Wielkich i jego otuliny. Jest to topola z obwodem pnia około 8 m! W pobliżu tej topoli i ul. Szkolnej znajduje się resztówka podworska z budynkami gospodarczymi i z ponad 100-letnimi drzewami, cennymi przyrodniczo i krajobrazowo. Są to m.in.: kasztanowce, graby, jesiony i dużo młodsze wierzby płaczące. Dwa drzewa mają charakter pomników przyrody. Są to: około 200-letnia, nieco już schorowana, lipa drobnolistna i około 150-letni zdrowy buk z piękną koroną.

Gąsienica szczotecznicy szarawki ma nadzwyczajną, egzotyczną urodę.

Bardzo urokliwy jest w Łańcach zespół stawów rybnych otoczonych wysokimi zadrzewieniami. Dużo tu ciszy, którą przerywają jedynie głosy ptaków, w tym i metalicznie brzmiący okrzyk zimorodka przelatującego do kolejnej nadwodnej czatowni, którą jest najczęściej sucha gałąź sięgająca nad lustro wody. Z takiej gałęzi może on bowiem łatwo zanurkować do wody po żywy pokarm.

Rudzik

Od malowniczych stawów rybnych w Łańcach aż do stawów rybnych w Rzuchowie ciągną się zabagnione łąki i turzycowiska, na których spotkać można oprócz rzadkich storczyków, kukułek szerokolistnych, prawnie chronionego- bobrka trójlistkowego.

Galeria zdjęć znajduje się tutaj: http://kornowac.pl/galeria/zdjecia/12673/skarby_natury__lance

 

Pogrzebień

 

Znakomity historyk górnośląski A. Welzel nazwę wsi wywodzi od grzebienia, gdyż jej zabudowa rozciąga się „po grzebieniu”, czyli na wierzchowinie grzbietu wzgórza o wydłużonym kształcie. Dowodów na trafność tego spostrzeżenia dostarcza współczesna geologia. Wysoczyzna Pogrzebienia jest tzw. stoliwem kemowym, czyli zwykle wydłużonego kształtu wałem ziemnym, który tworzył się z osadów w szczelinach lodowca w czasie jego topnienia. Dziesiątki tysięcy lat później kolejny lądolód wkroczył, od Półwyspu Skandynawskiego, na tereny obecnej Polski Północnej oraz Środkowej, nie dotarł jednak na Śląsk. Wtedy to silne wiatry wiejące na przedpolu lodowca, naniosły na pogrzebieński grzbiet  grubą warstwę  lessów i utworów lessowatych, z których  następnie wytworzyły się bardzo  urodzajne gleby. Starsi mieszkańcy ul. Wiejskiej w Pogrzebieniu, nie raz, przy kopaniu studni ze zdumieniem odkrywali, że na głębokości kilku metrów leżą potężne, mocno zmineralizowane, pnie drzew… Są one materialnym dowodem na to, że porośnięte prehistorycznym lasem pogrzebieńskie wzgórze pokryte zostało, nawianą przez wiatry, pokrywą utworów lessowatych.

Pogrzebieński las Lutoń i las Widok

Ze wszystkich miejscowości gminy Kornowac sołectwo Pogrzebień wyróżniają nadzwyczajne walory geomorfologiczne z racji położenia w strefie krawędzi Płaskowyżu Rybnickiego, na granicy z Kotliną Raciborską oraz na niewielkim skrawku tej ostatniej, skąd do rzeki Odry jest mniej niż 2 km. Najcenniejszym z tych walorów jest przede wszystkim sama krawędź założona na uskoku tektonicznym oddzielającym zrąb tego płaskowyżu od rowu tektonicznego, w którym płynie Odra. Cennym krajobrazowo jest system spłaszczeń polodowcowych i wyjątkowo liczne formy erozyjne. Są to różnej wielkości dolinki i jary, utworzone przez wody okresowo i stale płynące. Częste są również tutaj osuwiska, czyli formy związane z ruchami masowymi oraz źródliska. Tylko w ostatnich kilkunastu latach, po długotrwałych ulewnych deszczach, w lasach: Pocionki i Łaziska wieloarowe połacie, blisko stuletniego lasu razem z podłożem odrywały się od stoków wzgórz, i „spływały” do dolinek usytuowanych kilkanaście metrów niżej. Niedawno też „pofalowały się” fragmenty łąk i dawnych pastwisk w Boćku, a także na Kościach, czyli na terenach leżących po prawej stronie szosy prowadzącej z Lubomi do Brzezia, tak znacznie, że prawie niemożliwe stało się ich mechaniczne użytkowanie. Geomorfolodzy twierdzą, że niewiele jest miejsc w Polsce, gdzie mapy topograficzne tak szybko, jak tutaj, dezaktualizują się.

Owoc róży francuskiej - rośliny umieszczonej na tzw. czerwonej liście roślin ginących w Polsce

Na całym Płaskowyżu Rybnickim nie ma też innej miejscowości, w której by różnica pomiędzy najwyżej i najniżej usytuowanymi naturalnymi punktami terenu wynosiła prawie 110 m[2] (dokładnie 109,6 m). Z wymienionymi, dość pobieżnie, cechami geomorfologicznymi Pogrzebienia związane są jego ponadprzeciętne walory krajobrazowe. Dostrzegł to już wspomniany wcześniej A. Welzel, który w swej Kronice Parafii Pogrzebień z 1888r. opisuje szeroką panoramę jaka rozpościera się na Dolinę Górnej Odry. Wymienia, że z drewnianej wieży, istniejącej wtedy w lesie Widok, mógł obserwować m.in.  Szyndzielnię  i Równicę   w Beskidzie Śląskim,  Łysą Górę, a także  Jesioniki  z Pradziadem w Czechach. Pisał też o doskonałych widokach roztaczających się, z płaszczyzny dachowej pałacu Baildona, zwłaszcza w kierunku północno-zachodnim  i północnym z Biskupią Kopą (Sudety) i Górą św.Anny.  Walory krajobrazowe Pogrzebienia zostały w pełni zachowane do dzisiaj  i przy dobrej przejrzystości powietrza  można dostrzec, z różnych miejsc usytuowanych w tej wsi, to co opisał wspomniany  autor.  

 
Bodziszek żałobny

Szczególne walory przyrodnicze

 

Wyróżnić trzeba kilka większych obszarów bardzo żyznych lasów liściastych, usytuowanych na skarpach o dużych spadkach terenu, które nie pozwalały na rolnicze zagospodarowanie gruntów zajmowanych przez te lasy. Dlatego zachował się w nich świat roślin grzybów i zwierząt typowy dla lasów pierwotnych naszej części Górnego Śląska. Są to lasy: Łaziska, Lutoń, Krześnioki, Pocionki i  południowo-wschodnia część uroczyska leśnego Widok. Stosunkowo nieduże odległości od Beskidu Śląskiego i Gór Opawskich sprawiły, że w lasach tych obserwuje się występowanie elementów przyrody ożywionej typowych dla najżyźniejszych lasów karpackich i równocześnie dla bogatych gatunkowo żyznych lasów sudeckich!

Zaskroniec

Na rozległych wilgotnych łąkach tego sołectwa, wiosną, licznie zakwitają m.in. storczyki – kukułki szerokolistne, zaś jesienią ziemowity, zwane też przez tutejszych mieszkańców- krokusami jesiennymi. Suche i ciepłe skarpy na pastwiskach są siedliskiem dla unikatowej na Śląsku róży francuskiej oraz dziewięćsiłu bezłodygowego.

Świat ptaków tego sołectwa liczy kilkadziesiąt gatunków. Niezwykle bogata jest też fauna owadów, pajęczaków i ssaków. Malutka orzesznica, do niedawna zupełnie nieznana na Płaskowyżu Rybnickim, jest ssakiem spotykanym nie tylko w lasach pogrzebieńskich, lecz i w większych ogrodach przydomowych.

 Galeria zdjęć znajduje się tutaj: http://kornowac.pl/galeria/zdjecia/12674/skarby_natury__pogrzebien

 

Rzuchów

 

W krajobrazach tego sołectwa dominują duże stawy rybne, zabytkowy zespół parkowo-pałacowy oraz duże wilgotne łąki przez które przepływa Suminka. Wielki poeta górnośląski Józef von Eichendorff zapisał w swoim dzienniku wrażenia z wędrówki do wybranki swojego serca Alojzji von Larisch w Pogrzebieniu. Zachwyciły go wtedy „rozległe doliny Rzuchowa”, jakie obserwował  z wysokiego wzgórza Lipki koło Brzezia.

Głóg dwuszyjkowy

Trudno wyjaśnić etymologię nazwy Rzuchów. Być może podobnie jak wiosenne i jesienne mgły często ograniczają widoczność na nisko położonych terenach tej wsi, tak też i mroki przeszłości nie pozwalają nam wyjaśnić pochodzenia jej bardzo oryginalnej i niepowtarzalnej nazwy…   

Na rzuchowskich łąkach zobaczyć można pięknego i prawnie chronionego pająka - tygrzyka paskowanego; dotarł on do nas całkiem niedawno i jeszcze przed kilku laty był wielką rzadkością przyrodniczą.

W dwóch rzuchowskich lasach, zwanych Borkami, wspaniale harmonizującymi z płaszczyzną rozległych stawów, a także w lesie Dąbrowiak, rosnącym po obu stronach drogi wojewódzkiej nr 935, wyróżniają się dorodne: dęby, graby, jesiony oraz klony i olchy. Mało w nich drzew iglastych. Są to lasy grądowe bardzo podobne do tych, które niegdyś, przed wylesieniami spowodowanymi rozwojem rolnictwa, dominowały w środkowo-europejskich krajobrazach. Również zabytkowy park w Rzuchowie, o powierzchni 3,15 ha, zajmuje siedlisko grądu (subkontynentalnego) o czym świadczą gatunki roślin runa leśnego zachowane z czasów, gdy był w tym miejscu naturalny las, który stopniowo, przez całe dziesięciolecia, przekształcano w XIX w. w park. Tuż przy parku, po lewej stronie wspomnianej drogi wojewódzkiej nr 935, biegnącej w kierunku Rybnika, rozpoczynają się tereny przewidziane jako inwestycyjne w gminnym planie zagospodarowania. Tereny zaproponowane pod inwestycje ciągną się dalej, po obu stronach tej szosy, aż do lasu Dąbrowiak. Najwyżej usytuowane miejsce w Rzuchowie (267,8 m n.p.m.) znajduje się w odległości nieco ponad 200 m, w kierunku południowo-zachodnim od boiska sportowego. Najniższy punkt terenu (232,6 m n.p.m.) leży w pobliżu Suminki, tuż przy granicy Rzuchowa z Pstrążną. Warto zapamiętać, że rzeczka Suminka, poprzez rzekę Suminę, zasila też w wody stawy rezerwatu przyrody „Łężczok”. 

Kwiatostan rododendrona katawbijskiego w parku przypałacowym. 

Szczególne walory przyrodnicze

 

   Szczególną wartością przyrodniczą Rzuchowa jest rzeka – Suminka ze stawami rybnymi i rozległymi mokradłami – trzcinowiskami- ciągnącymi się do granicy sołectwa ze Pstrążną. Latem lustro stawów rzuchowskich pokrywa, w wielu miejscach, paprotka wodna- salwinia pływająca. Ta „lubiąca” ciepłe wody roślina, ze względu na rzadkość występowania, jest prawnie chroniona w Polsce.

Dzierzba gąsiorek

Znaczącym dziedzictwem kulturowo-przyrodniczym Rzuchowa jest zabytkowy park podworski, o którym wspomniano wyżej, wpisany razem z pałacem, z 1888 r., do rejestru zabytków kulturowo-przyrodniczych naszego województwa. 

 Galeria zdjęć znajduje się tutaj: http://kornowac.pl/galeria/zdjecia/12675/skarby_natury__rzuchow

 

Podsumowanie i zaproszenie

 

Powyżej opisano i udokumentowano liczne atrakcje krajobrazowo-przyrodnicze pięciu sołectw, złączonych administracyjnie w jedną gminę, a nieco pobieżnie potraktowano ich bogatą historię oraz zabytki. To nadzwyczajne nagromadzenie osobliwości przyrody oraz krajobrazu jakie wystąpiło u nas znalazło odzwierciedlenie nawet w legendzie sięgającej początków świata.

Jak mówili starzy wieśniacy mieszkający na wzgórzach Pogrzebienia, gdy już Pan Bóg Stworzył nasz świat, postanowił go przyozdobić klejnotami przyrody. Miał przy swoim boskim tronie ogromny wór i sypał na ziemię tym co było w nim wymieszane. Czynił to długo, starając się w miarę równo obdarować lądy i wody. Wreszcie przyszła kolej na naszą krainę, gdzie miały później powstać wioski naszej gminy. W tym momencie Panu Bogu, nieco zmęczonemu wielogodzinną pracą, uwagę rozproszyły swawole aniołka z diablątkiem (bo było to jeszcze przed strąceniem czarciej czeredy do czeluści piekieł), więc druga, dodatkowa garść skarbów przyrody spadła na naszą rodzinną ziemię. Skutki tej pomyłki są widoczne do dzisiaj! W skromny sposób dokumentuje to zamieszczone wyżej fotografie.

Razem z wszystkimi stałymi mieszkańcami gminy Kornowac cieszymy się, że możemy przebywać, na co dzień, w środowisku wyróżniającym się nieprzeciętną bioróżnorodnością, czystym powietrzem oraz nie zanieczyszczonym środowiskiem. Nie chcemy jednak pozostać „zamkniętym skansenem”, lecz w naszym rozwoju społeczno-gospodarczym staramy się kierować zasadami zrównoważonego rozwoju, a więc nie dopuszczać do uszczuplenia naszych bardzo bogatych zasobów przyrodniczych i krajobrazowych. Z takim rozwojem nie stoi wcale w sprzeczności zaproszenie Państwa do przyjazdu do nas w celach turystycznych i rekreacyjnych, a także by w kontakcie z żywą i bogatą przyrodą wypoczywać w dniach wolnych od pracy. Niewiele jest u nas zgiełku oraz pośpiechu…Posiadamy też wolne tereny inwestycyjne i mamy nadzieję, że ich umiejętne zagospodarowanie także nie uszczupli naszych zasobów przyrodniczo-krajobrazowych oraz kulturowych.

Serdecznie zapraszamy do nas!!!

 

 Autor tekstu i zdjęć: dr Jan Duda